BENİM HÂLÂ UMUDUM VAR!

Merhaba;
Evet, evet hâlâ
Neden mi hâlâ?
Bunca umutsuzluğun, karamsarlığın ve hatta kötümserliğin gözümüze sokulmaya çalışıldığı şu günlerde hâlâ demeyelim de ne diyelim? Umudum var diyerek konuyu sıradanlaştıralım mı? Son yıllarda sanki – dünya kuruldu kurulalı – bu kadar kötülük olumsuzluk yaşanmamış ve dünya tarihinde, en çok umudunu yitirmesi ve terk edip gitmesi gereken bizleriz gibi, gözümüze sokuluyor tüm olumsuzluklar.

Öyle ya, sonradan kadınlar günü olarak ilan edilen 8 Mart 1857 tarihinde, ABD’nin New York kentinde 40.000 dokuma işçisinin “daha iyi çalışma koşulları” istemiyle bir tekstil fabrikasında greve başlaması ve polisin işçilere saldırmasının ardından, işçilerin fabrikaya kilitlenmesi, arkasından çıkan yangında işçilerin fabrika önünde kurulan barikatlardan kaçamaması sonucunda çoğu kadın olmak üzere 129 beden can vermemiş, sırf ten renklerinden dolayı yüz binlerce insan ölmek için yalvarmamış, işkenceler çekmemiş, Budist rahip Thich Quang Duc, Güney Vietnam Hükümetinin “din adamlarına eziyet etmesini” kendini yakarak protesto etmemiş, Peygamber Efendimiz baskı ve zorbalıklarla karşılaşarak Mekke’den Medine’ye hicret etmek zorunda kalmamış, Dünyada teknoloji şirketlerinin en gözde olduğu yıllarda, yine bir teknoloji devi olan Nokia iflasın eşiğine gelmemiş; “son ırmak kuruduğunda, son ağaç yok olduğunda son balık öldüğünde beyaz adam paranın yenmeyen bir şey olduğunu anlayacak” diyerek hâlâ bizlere ders veren Kızılderili diye bir topluluk yokmuş ve birileri gelip onları vatanlarından toprakların yok etmemiş gibi davranıyoruz.

Ülkelerin 3. Dünya Savaşını çıkartmalarından korkuyoruz, hatta sanki daha önce hiç kullanmamışlar gibi, 92.0000 bir de yazıyla yazayım doksan iki bin insanın ölümüne sebep olunmamış gibi nükleer bomba kullanmalarından binlerce insanın ölümüne sebep olmalarından korkuyoruz. Ne o? Anımsayamadık mı yoksa? Anımsayanlar lütfen bu paragrafı atlasınlar da anımsayamayanlara 2 çift sözüm var:
Evet, unutursak yapılan kötülükleri, yaşanan olumsuzlukları, sanki dünya tarihinde hiç yaşanmamış da günümüzde yaşanıyormuşçasına hayatta kalmanın; su, kan ve oksijen kadar değerli olan umudunu alırlar ve nefessiz bir nefer olarak kalakalırsın, ne yöne yürüyeceğini bilemez, hangi yöne bakacağını dahi düşünemezsin. O nükleer bombayı yemişçesine bir nesil ortaya çıkar.
Toplumları sindirmenin, korkutmanın yeni modeli dünya “artık” çok kötü bir yer oldu hiç olmamışçasına kötü bir yer diyerek uyuşturuluyor. Tarihin en ağır, altından kalkılmaz sorunları ile biz boğuşuyuz, hatta öyle ki hiç umut yok, diyerek de onları birer umutsuz korkaklara dönüştürüyoruz. İntiharlar, inançsızlıklar ve kaçış planı yapan toplumlar haline dönüştürülüyor. Herkes yaşadığı ülkeden, toplumdan, şehirden, aileden kaçma planları yapar haline gelmesinin asıl sebebi umutları ellerinden alınmış olmaları.

Umut nefestir, umut sudur, umut; damarlarındaki kandır. Umut olmadı mı yaşam pınarlarından birisini yitirmişsin demektir. Ha susuz kalmışsın ha oksijensiz, ha umutsuz.

Umutla yaşayan yalnızca bireyler değildir. Uluslar ve toplumsal da umut, inanç ve direnme güçleri sayesinde yaşarlar. İnançlarını aldığınız toplumların umutlarını da almış olursunuz. Bu gizli güç kaybedilirse, canlılıktan yoksun olmaları nedeniyle, ya da geliştirdikleri akıl dışı yıkıcılık nedeniyle yok olurlar. Toplumlar yok olurken, bireyler ise üretemeyen varoluş sergilenmeyen bireyler haline dönüşürler. bu da işlevselliğini yitirmiş tüketim ekonomisi yapısında önemli rol alarak tüketen olur.

Burada şu olguyu gözden kaçırmamak gerekir: Bir bireydeki umudun ya da umutsuzluğun gelişmesi, büyük ölçüde onun ait olduğu toplum ya da sınıfta umudun ya da umutsuzluğun varlığı ile belirlenir. Bir bireyin umudu çocukluğunda ne denli kırılırsa kırılsın, bir umut ve inanç dönemi içinde yaşadığında, kendi umudunun kıvılcımları canlanacaktır. Öte yandan, deneyimleri onu umutlu olmaya götüren kişi, çoğu kez toplumu ya da sınıfı umutluluk havasını yitirdiğinde umutsuz ve kederli olma eğilimi gösterecektir. (Erich Fromm)

Umut değil midir yaşam? Umut değil midir, yaşadığın günü bir amaca çeviren?
Umuttur, insanın yaşamını değerli ve bir amaç uğruna yaşanılır kılan.
Günümüzdeki güzelliklere odaklanmalı, umut var olmalı… Bu demek değil ki kötülüklere gözümüzü kapatalım, bu demek değil ki sadece güzellikleri görelim. Dünya kurulduğundan beri iyilik de vardı kötülük de… Ve bundan sonra da olacak. Bizler, kötülükleri daha çok göz önüne koyar ve üzerine konuşursak, yaşanan güzellikler yer bulamaz kısacık ömrümüzde…

Yaşamınızda iyilik ve güzelliklere öylesine yer açın ki; kötülük ve olumsuzluklar yer bulamasın.

İsmail Hilmi Adıgüzel 11.03.2022